தடால் அடி - part 1

 சவாதி கூடத்தில் நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தாள். "மாமா இன்னும் வரலியா?" என்று கேட்டாள் குழந்தை. அவள் மெதுவாகச் சிரித்தாள். "வருவார், பொறு." கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டது. சரண் உள்ளே நுழைந்தார், கைகளில் பரிசுப் பொட்டலங்கள். குழந்தைகள் ஆரவாரமாக ஓடினர்.

"மாமா வந்துட்டாரு!" சவாதி எழுந்து நின்றாள். அவரது கண்கள் முதலில் அவளைத் தேடின. "அம்மு, நலமா?" என்று கேட்டார், குரலில் மென்மை. அவள் தலையை ஆட்டினாள். "நானும் குழந்தைகளும் சும்மா உங்களுக்காகக் காத்திருக்கோம்."

அவர் பொட்டலங்களை மேஜையில் வைத்தார். குழந்தைகள் அவரைச் சுற்றி நின்றனர். சவாதி மூலைக்கு நகர்ந்தாள், தேநீர் தயாரிக்க. அவரது பார்வை அவளைப் பின்தொடர்ந்தது. "இந்த வாரம் மழை அதிகமாயிற்று" என்று சொன்னாள் அவள், கையில் தேநீர் கோப்பையுடன் திரும்பும்போது. அவர் புன்னகைத்தார். "ஆமாம், உன் தோட்டத்தில் பூக்கள் நன்றாய் மலர்ந்திருக்கும்."

அவர்கள் சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்தனர். குழந்தைகளின் சிரிப்பு அறையை நிரப்பியது. சரண் தனது கோப்பையை எடுத்தார். அவர்களின் விரல்கள் சிறிது நேரம் தொட்டன. "கவனமாக" என்று முணுமுணுத்தாள் சவாதி. அவர் பதிலளிக்கவில்லை, ஆனால் அவரது பார்வையில் ஒரு பதில் இருந்தது.

மாலை வெயில் ஜன்னல் வழியாக வந்தது. சவாதி தட்டுக்களைச் சேகரித்தாள். சரண் எழுந்தார். "நான் போகிறேன்." அவள் வாசலில் நின்றாள். அவர் காருக்குள் நுழைந்தார். கதவைத் திறந்தபோது, அவள் மெதுவாகச் சொன்னாள்: "மாமா... நீங்க எப்போ எங்களை பார்க்க வந்தாலும், வீட்டுல ஒரு சந்தோஷம் தான்."

அவர் திரும்பிப் பார்த்தார். கண்களில் ஒரு மென்மையான ஒளி. "அம்மு... உன் சிரிப்பு பார்க்கிறதுக்கு தான் நான் வர்றேன் போல." கார் புறப்பட்டது. சவாதி வாசலில் நின்றபடி, காரின் பின்பக்க விளக்குகள் தொலைவில் மறையும் வரை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். காற்றில் மலர் வாசனை கலந்து வந்தது. அவள் உள்ளங்கை விரல்களால் மெல்லத் தடவினாள்.

அடுத்த நாள் காலை, சவாதியின் தொலைபேசி ஒளித்திரை மெல்ல மின்னியது. சரணின் குறுஞ்செய்தி: "நேற்று மாலை பூக்களைப் பார்த்தேன். நீ இருந்த இடத்தில் மலர்ந்த மல்லிகை மணம் இன்னும் மூக்கில் தெரிகிறது." அவள் இதழ்களில் சிறு புன்னகை படர்ந்தது. விரல்கள் விரைவாக நகர்ந்தன: "மாமா... அந்த மணம் என் நினைவுகளிலும் தொடர்கிறது." ஒரு நிமிடம் யோசித்தாள். மீண்டும் தட்டினாள்: "இன்று மாலை தோட்டத்தில் புதிதாய் மலர்ந்த ரோஜாக்களைப் பார்ப்பீர்களா?"

மாலை ஆறு மணி. சரணின் கார் சவாதி வீட்டுத் தெருவில் நின்றது. அவர் கதவைத் திறந்து இறங்கினார். சவாதி தோட்டத்தில் நின்று கொண்டிருந்தாள், கையில் கத்தரிக்கோல். "வாங்க மாமா," அவள் குரலில் இனிமை கலந்த நடுக்கம். அவர் நேரே தோட்டத்தை நோக்கி நடந்தார். "இந்த ரோஜா... உன் கன்னத்தைப் போல சிவந்திருக்கிறது அம்மு." அவள் கன்னங்கள் சற்றே சிவந்தன. "மாமா ரொம்ப ரசிகர் மாதிரி பேசறீங்க..." அவர் ஒரு பூவை மெல்லப் பிடித்தார். "இது உண்மை."

அவர்களின் விரல்கள் தற்செயலாகத் தொட்டன. சவாதி திடுக்கிட்டு கத்தரிக்கோலை கீழே விட்டாள். சரண் விரைந்து குனிந்து அதை எடுத்தார். அவர்களின் கைகள் மீண்டும் சந்தித்தன; இந்த முறை நீண்ட நேரம். "கவனமாக," அவள் முணுமுணுத்தாள், குரல் காற்றில் கலந்தது. அவர் கையை விடவில்லை. "உன் கைகள் மிகவும் குளிர்ச்சியாக இருக்கின்றன அம்மு." சவாதி தலைகுனிந்தாள். "இந்தக் குளிர்... உங்கள் வருகைக்காகக் காத்திருந்ததால்." அவர் மெல்ல அவள் கையை அழுத்தினார். அந்தத் தொடுகை மின்சாரம் போல் பாய்ந்தது. தோட்டத்தில் ஒரு பறவை கீச்சிட்டுப் பறந்தது. இருவரும் திடுக்கிட்டுப் பிரிந்தனர்.

சரண் பூக்களைப் பார்த்தார். "இந்த ரோஜாக்கள்... நீ பார்த்துக் கொள்வதால் அழகாயிருக்கின்றன." சவாதி கத்தரிக்கோலை வாங்கினாள். "அவை உங்களுக்காகவே மலர்கின்றன மாமா." அவள் ஒரு செவ்வரளிப் பூவை வெட்டினாள். "இதை வீட்டுக்கு எடுத்துச் செல்லுங்கள்." அவர் பூவை வாங்கியபோது, அவளது விரல்கள் மீண்டும் அவரது கையைத் தழுவின. "அது... உன் மணத்தைக் கொண்டிருக்கும்." சவாதி தன் கூந்தலைச் சீவிவிட்டுக் கொண்டாள். "என் மணமா? அது இங்கேயே இருக்கிறது." அவளது கண்கள் சொல்லாமல் சொன்னன: *நீங்கள் போனாலும் அது உங்களுடன் போகும்.*

அவர்கள் வீட்டிற்குள் நடந்தனர். குழந்தைகள் படுக்கையறையில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். சவாதி தேநீர் தயாரிக்க மாட்டில் தண்ணீர் ஊற்றினாள். சரண் மேஜையருகே நின்றார். "நாளை நான் வரவில்லை அம்மு. குடும்பத்துடன் ஊருக்குப் போகிறேன்." சவாதியின் கை நடுங்கியது. தேநீர் துளிகள் மேசையில் விழுந்தன. "எத்தனை நாட்கள்?" அவர் மெதுவாக நகர்ந்து, ஒரு துடைப்பத்துணியை எடுத்தார். "ஐந்து நாட்கள்." அவள் கையைப் பிடித்து துளிகளைத் துடைத்தார். "ஐந்து நாட்களா...?" அவள் குரல் இடிந்தது. சரண் அவளது கரத்தை மென்மையாகப் பிடித்தார். "ஒவ்வொரு நாளும் உன் பெயரைச் சொல்லி வணங்குவேன்." சவாதி கண்களை மூடினாள். "மாமா... அந்த ஐந்து நாட்களும் என்னை வாட்டும்."

மேஜையில் சரணின் தொலைபேசம் அதிர்ந்தது. அவர் பார்த்தார். மனைவியின் பெயர் தெரிந்தது. அவர் முகம் மாறியது. "பேசுகிறேன்," என்று சொல்லி வெளியே நடந்தார். சவாதி சுவரில் சாய்ந்தாள். அவரது குரல் மட்டும் வந்தது: "இங்குதான்... சவாதி வீட்டில்... ஆமாம்... விரைவில் வருகிறேன்." அவள் கண்கள் நீரைத் தேக்கிக் கொண்டன. அவர் உள்ளே வந்தார். அவளது கண்ணீரைக் கண்டார். "அழாதே அம்மு," என்று முணுமுணுத்தார், கைகளை உயர்த்தாமல். சவாதி கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டாள். "நான் சரியாயிருக்கிறேன்." அவர் கடினமாக விழுங்கினார். "நான் போக வேண்டும்." அவள் அவரை வாசல்வரை பின்தொடர்ந்தாள். காற்று அவளது புடவையை அசைத்தது. "பாதுகாப்பாகப் போங்கள்." சரண் திரும்பினார். அவர்களின் பார்வைகள் ஒன்றிணைந்தன; பேசாமல் பேசின. கார் புறப்பட்டது. சவாதி கதவை மூடினாள். மெல்லிய அழுகை மட்டும் அந்த அறையில் எதிரொலித்தது.

அடுத்து ஐந்து நாட்கள் சவாதிக்கு பாதாளச் சிறையாயின. காலையில் எழுந்ததும் சரணின் செய்தியைப் பார்க்கும் பழக்கம் இடைவெளியுற்றது. குழந்தைகள் கேட்ட கேள்விகளுக்கு அவள் மனம் ஓடவில்லை. "அம்மா, மாமா எப்போ வருவார்?" என்று கேட்டாள் மூத்தவள். சவாதி வெறுமையாகப் பார்த்தாள். "வருவார் பொளி." இரவு ஒன்பது மணி. தொலைபேசி அதிர்ந்தது. சரணின் பெயர் தெரிந்தது. அவள் இதயம் பாய்ந்தது. "மாமா?" குரலில் தவிப்பு.

"அம்மு... இங்கே ஒரு தனிமை... உன்னைக் காணாமல்." அவர் குரல் கரகரத்தது. சவாதி படுக்கையறைக்குள் நுழைந்தாள், கதவைத் தாழிட்டாள். "நானும் மாமா... இந்த ஐந்து நாட்கள் என்னைச் சுட்டது." மெல்லிய மூச்சுகள் தொலைபேசியில் ஒலித்தன. சரண் முணுமுணுத்தார்: "நீ எப்படி இருக்கிறாய்? உன் உடல்...?" அவள் கன்னங்கள் சூடேறின. கையால் மார்பகத்தைத் தொட்டாள். "என் நெஞ்சு... உங்களுக்காகத் துடிக்கிறது." கீழே சறுக்கிய கை அவளது இடுப்புக்குச் சென்றது. அவர் மூச்சு வேகமாயிற்று. "என் கைகள்... உன்னைத் தொட விரும்புகின்றன அம்மு." அவள் கால்களுக்கிடையே விரல்கள் நகர்ந்தன. ஒரு மெல்லிய ஓலம். "மாமா... நான் தொடுகிறேன்... இங்கே..." தொலைபேசியில் அவரது கனைப்பு கேட்டது. அவளது விரல்கள் விரைந்தன. "உன்னுள் நுழைய விரும்புகிறேன்," அவர் முனகினார். அவள் கண்கள் மூடின. உச்சத்தில் கூச்சலிட்டாள்.

மூன்று நாட்களுக்குப் பின், சரணின் மருமகள் கல்யாணம். சவாதி குடும்பத்துடன் வந்தாள். மண்டபத்தில் அவர்களின் பார்வைகள் தீப்பொறிகளைக் கக்கின. சரண் அருகே வந்தார். "அம்மு... அந்த இரவு... என் கனவுகளை ஆக்கிரமித்தது." அவள் காதில் மெதுவாக: "என் உடல் இன்னும் நடுங்குகிறது." சடங்குகளின் நடுவே அவர்கள் தனிமையைத் தேடினர். ஒரு மூலையில், சரண் திடீரென அவளது புடவையைத் தூக்கினார். கை அவளது இடுப்புச் சட்டையைத் தொட்டது. சவாதியின் கை அவரது வேட்டியின் உள்ளே நழுவியது. "ஓ... மாமா..." அவள் அவரது விறைப்பைப் பிடித்தாள். அவர் கண்கள் சொன்னன: *போகலாமா?*

அவர்கள் கூட்டத்தைத் தவிர்த்து ஒரு காலியான அறைக்குள் நுழைந்தனர். கதவைத் தாழிட்டனர். சரண் அவளைச் சுவரோடு அழுத்தினார். புடவையை மேலே தூக்கி, இடுப்புச் சட்டையை இழுத்தார். அவள் அவரது வேட்டியை அவிழ்த்தாள். "உள்ளே விடுங்க மாமா... இப்போதே!" அவர் குன்னையை எடுது நுழைந்தார். அவளுக்கு கூசியது. அவர் வெறித்தனமாக ஓத்தார். உடைகள் குழப்பமாயின. "அம்மு... உனக்கு இவ்வளவு இறுக்கமாக இருக்கிறது" அவர் முனகினார். அவள் நகங்கள் அவர் முதுகில் பதிந்தன. "ம்ம்... மாமா... எனக்கு இதுபோல இருந்தது இல்லை!" அவர்களது மூச்சுகள் கலந்தன. சுவரில் படபடப்பு ஒலி. அவர்கள் இருவருக்கும் இந்த ஓல் புதிதாக இருந்தது. அவள் புருசன் போலு இப்படி பெரிந்தாக குத்தாது. அவனுக்கோ இதுவரை எந்த புண்டைய்ம் இவ்வளவு இருக்காக இருந்தது இல்லை.

அவர் வேகத்தைக் குறைக்க முயன்றபோது, சவாதி அவரது குன்னையை பிடித்து ஆட்டினாள். "ம்ம் செய்யுங்கள்!" அவர் மீண்டும் ஆழமாக ஓக்க ஆரபித்தார். அவள் கூச்சலிட்டாள். அவரது குன்னை அவள் உள்ளே முழுவதுமாக நீண்டது. அவரது குன்னை முனை அவள் கருப்பையை அடைந்தது. அங்கேயே நின்றது. வெப்பம் உள்ளே பெருகியது. அவளது உடலும் கசிய ஆரம்பித்தது. "ஆ... ஆ... மாமா!" அவள் கூச்சலிட்டாள். அறையில் சப் சப் ஒலி எதிரொலித்தது. அவர்களது உடல்கள் ஒன்றோடொன்று ஒட்டி நனைந்தன. சவாதி அவரை இன்னும் ஆழமாக இழுத்தாள். "எல்லாவற்றையும் கொட்டுங்கள்... எனக்குள்!" அவர் கூச்சலிட்டார். அவளுக்குள் வெடித்தார். வெப்பமான திரவம் பீச்சி அடித்தது. அவளும் துடித்தாள். அவளது திரவம் அவரது குன்னையில் கலந்தது. அவர்கள் சுவரில் சாய்ந்து மூச்சு வாங்கினர். உடைகள் குழப்பமாயின. அவர்களது நெஞ்சுகள் வேகமாக அடித்துக் கொண்டன. சவாதி மெதுவாகச் சிரித்தாள். "மாமா... இது எங்கள் இரகசியம்." அவர் அவளது நெற்றியில் முத்தமிட்டார். "என்றும் இரகசியமாக இருக்கும் அம்மு." அவர்கள் முடித்ததும் விளக நினைக்க. குன்னையின் மொட்டு உள்ளே சிக்கி கொண்டது. வெளியே யாரோ வருவது பொல இருந்தது. இழுத்த இழுப்பில் இருவருகும் மீண்டு மூடு வந்து மீண்டும் ஓக்க அரம்பித்தனர்.. ஓல் தொடர்ந்தது. வந்தவர் இதை கொஞ்ச நேரம் பார்த்து கோண்டு போய்விட்டர்.

மீண்டும் கூட்டத்தில் சேர்ந்தபோது, சவாதியின் புடவை சற்றே சரிந்திருந்தது. சரணின் வேட்டியில் ஒரு சிறிய ஈரப்பசை தெரிந்தது. அவர்களது பார்வைகள் சந்தித்தபோது, ஒரு மின்னல் பாய்ந்தது. சரணின் மனைவி அருகே வந்தாள். "எங்கே போனீர்கள்?" அவர் முகம் வெளிறியது. "காற்று வாங்க... இந்த அறை சூடாகிவிட்டது." சவாதி மெதுவாகத் தன் இடுப்புச் சட்டையை சரிசெய்து கொண்டாள். அவளது விரல்களில் இன்னும் நடுக்கம் இருந்தது. அவளது உடலில் அவரது வாசனை படிந்திருந்தது.

வீட்டிற்குத் திரும்பிய பாதையில், சவாதியின் கணவன் கேட்டான்: "ஏன் இவ்வளவு மௌனமாக இருக்கிறாய்?" அவள் சாளரத்தை நோக்கினாள். "களைப்பு." அவளது கால்களுக்கிடையே இன்னும் ஈரப்பசை இருந்தது. அவளது நினைவுகளில் சரணின் குன்னையின் உணர்வு மீண்டும் வந்தது. அவள் மூடிய கண்களில் ஒரு புன்னகை. அவளது கை மெதுவாக அவளது இடுப்பைத் தொட்டது. அங்கே இன்னும் சூடு இருந்தது. அவளது கால்களுக்கிடையே அவரது வெப்பம் இன்னும் இருந்தது. அவள் மெதுவாக மூச்சை விட்டாள். இந்த இரகசியம் அவளை உயிர்ப்பித்தது. அவளது உடல் இன்னும் புதிதாய் இருந்தது. அவளது மனம் இன்னும் பறந்து கொண்டிருந்தது. அவர்களது அடுத்த சந்திப்புக்காக அவள் காத்திருந்தாள். இந்த ரகசியம் அவளது வாழ்க்கையை மாற்றியிருந்தது. அவளது உடல் இன்னும் அந்த சுகதிற்கா துடித்தது.

அடுத்த சில நாட்கள் அவர்கள் தொலைபேசியில் மட்டுமே பேசினர். இரவுகளில் அவர்களது உரையாடல்கள் வெப்பமாக மாறின. "அம்மு... உன் புடவையை நான் கிழிக்க விரும்புகிறேன்," சரண் முணுமுணுத்தார். சவாதி படுக்கையில் சுருண்டு கொண்டாள். அவளது கை அவளது இடுப்புக்குள் நழுவியது. "மாமா... நான் உங்களை என் விரல்களால் உணர்கிறேன்." அவளது நாடி வேகமாக அடித்தது. அவர்களது மூச்சுகள் தொலைபேசியில் கலந்தன. அவர்களது சொற்கள் அவர்களது உடல்களைத் துடிக்க வைத்தன. ஆனால் அவர்கள் சந்திக்க முடியவில்லை. இந்த தூரம் அவர்களை வாட்டியது. அவர்களது விருப்பம் நிறைவேறவில்லை. இந்த தூரம் அவர்களது உடல்களை வேதனைப்படுத்தியது. அவர்களது உரையாடல்கள் அவர்களது உடல்களைத் துடிக்க வைத்தன. ஆனால் அவர்கள் சந்திக்க முடியவில்லை. இந்த தூரம் அவர்களை வாட்டியது. அவர்களது விருப்பம் நிறைவேறவில்லை.

ஒரு மதியம், சவாதி வீட்டின் மாடியில் நின்றாள். காற்று அவளது புடவையை அசைத்தது. அப்போது அவள் பார்த்தாள்: சரணின் மூத்த சகோதரரின் மகன் கார்த்திக். அவன் இருபது வயது இளைஞன். அவன் மாடியின் ஒரு மூலையில் நின்றான். அவனது கை வேகமாக நகர்ந்தது. அவனது கண்கள் மூடியிருந்தன. அவனது முகம் சிவந்திருந்தது. அவன் தனக்குத் தானே முனகிக் கொண்டிருந்தான். சவாதி பார்த்தாள். அவளது உடல் சிறிது சூடேறியது. அவளது உள்ளத்தில் ஒரு சிறிய சிந்தனை தோன்றியது. அவள் மெதுவாகச் சிரித்தாள். அவள் அவனை அழைத்தாள். அவன் திடுக்கிட்டான். அவனது கை நிறுத்தப்பட்டது. அவனது முகம் வெட்கத்தால் சிவந்தது. அவள் அவனைப் பார்த்தாள். அவளது பார்வையில் ஒரு சிறிய சூடு இருந்தது. அவள் அவனைத் தனியாக அழைத்தாள். அவன் அவளைப் பின்தொடர்ந்தான். அவனது மனதில் ஒரு குழப்பம் இருந்தது. அவனது உடல் இன்னும் சூடாக இருந்தது. அவனது கால்கள் நடுங்கின. அவனது உள்ளத்தில் ஒரு சிறிய பயம் இருந்தது. ஆனால் அவனது உடல் அவளைத் தொடர்ந்தது.

சவாதியின் வீட்டில், அவள் அவனைப் படுக்கையறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள். அவன் தயங்கினான். அவள் அவனது கையைப் பிடித்தாள். அவனது கை சூடாக இருந்தது. அவள் அவனைப் படுக்கையில் உட்கார வைத்தாள். அவளது கைகள் அவனது பேண்ட் மீது வைத்து அழுத்தினாள் . அவனது குண்ணை விறைத்தது. அவனது இதயம் வேகமாக அடித்தது. இறிது நேரத்தில் குன்னை கஞ்சியை பண்டில் ஜட்டி தாண்டி கசிந்தது. தன் முலையின் மீது அமுக்க செய்தாள். பின் தன் நைட்டியை  தூக்கிகொண்டு அவன் மீது சாய்ந்தாள். அவலது புண்டையை வைத்து அவர்து பேண்ட் மீது குன்னையின் மேல் வைத்து இருக்கமாக அழுத்தினால். அது விடைத்து நின்றது. பண்ட் அவிழ்ந்து விட பட்டது. இப்போது அவனது குனை ஜட்டியை மீறி தூக்கி நின்றது. அவள் புன்னையை வைத்து அப்படியே தேய்த்து கொண்டிருக்க. அவனது ஜாட்டி எப்படியோ கீழ் இறங்க எதிர் பாரத விதமாக அவல் புண்டைகுள் நுழைந்தது. சிறிது நேர குத்துகளில் அவனுக்கு கஞ்சி ஊத்தியது. இருந்தளும் அவள் புண்டையை விட்டு எடுக்க மனசு வராமல் அப்படியே படுக்கையில் தள்ளி ஓக்க அரம்பிதான்.... அவள் ஸ்ஸ் வேண்ட்டாம் என பொய் சொல்லி தொடர விடாள். அவனது விரைத்த குன்னை வேறியாட்டம் போட... சந்தோசம்மாக ஓல்வங்கி கொண்ட்ருந்தாள்.

கார்த்திக் பதற்றத்துடன் பேசினான்: "அத்தை... நான்..." அவள் அவனது வாயைத் தன் விரலால் மூடினாள். "ஷ்... இது ரகசியம்." அவளது கைகள் அவனது மார்பைத் தொட்டன. அவனது சட்டையை மேலே தூக்கினாள். அவனது உடல் இளமையாக இருந்தது. சவாதி அவனைப் படுக்கையில் தள்ளினாள். அவனது கைகள் அவளது இடுப்பைப் பற்றின. அவளது புடவையை அவிழ்த்தான். அவளது இடுப்புச் சட்டை கீழே சரிந்தது. அவள் அவனை மேலே இழுத்தாள். அவனது குண்ணை அவளது கைகளால் பிடித்தாள். அது வெப்பமாக இருந்தது. அவள் மெதுவாக அதைத் தடவினாள். அவன் முனகினான். அவளது விரல்கள் அவனது தலையைச் சுற்றின. அவள் அவனைத் தன் மேல் இழுத்தாள். அவனது குண்ணை அவளது புண்டையில் நுழைத்தாள். அவன் திடுக்கிட்டான். அவள் அவனை இழுத்தாள். "ஓ... அத்தை..." அவன் முனகினான். அவளது கைகள் அவனது முதுகில் பதிந்தன. அவர்கள் வேகமாக நகர்ந்தனர். படுக்கை கிரீக் என்று ஒலித்தது. அவளது மூச்சு வேகமாயிற்று. அவனது குண்ணை அவள் உள்ளே இழுத்தாள். அவனது கைகள் அவளது முலைகளைப் பற்றின. அவள் கூச்சலிட்டாள். அவர்களது உடல்கள் ஒன்றோடொன்று ஒட்டின. அவளது புண்டை அவனது குண்ணை இறுக்கிப் பிடித்தது. அவன் வேகமாக ஓக்க ஆரம்பித்தான். அவள் அவனை இழுத்தாள். அவனது குண்ணை ஆழமாக நுழைத்தாள். அவனது மூச்சு கனத்தது. அவளது கால்கள் அவனைச் சுற்றின. அவர்கள் ஒன்றாக உச்சத்தை அடைந்தனர். அவனது கஞ்சி அவளுக்குள் பீச்சியடித்தது. அவளது திரவம் அவனது குண்ணில் கலந்தது. அவர்கள் படுக்கையில் சாய்ந்தனர். மூச்சு வாங்கியது. சவாதி மெதுவாகச் சிரித்தாள். "இது யாருக்கும் தெரியக்கூடாது." அவன் தலையை ஆட்டினான். அவனது கண்களில் பயமும் ஆர்வமும் இருந்தன. அவள் அவனது நெற்றியை முத்தமிட்டாள்.